مقایسه اثر اکسیتوسین و پروستاگالندینe۱(میزوپروستول) قبل از کورتاژ بر سرویکسبیمارانبا سقط فراموش شده در ۴۱ هفته اول بارداری

مقدمه: در سقط فراموش شده، محصوالت بارداری با وجود گذشت دوره طوالنی پس از مرگ جنین، خارج نمی شوند. اختالالت انعقادی ثانویه با باقی ماندن محصوالت بارداری نادر است ولی درمان انتظاری )صبر کردن تا خروج خود به خودی محصوالت بارداری( باعث نگرانی مادر شده و اکثراً تمایل به تخلیه رحم دارند. برای آسان تر بودن و کمتر شدن عوارض کورتاژ بهتر است قبل از انجام آن، سرویکس را آماده کرد. مطالعه حاضر با هدف بررسی مقایسه ای اثر اکسی توسین و میزوپروستول، قبل از کورتاژ بر سرویکس بیماران با سقط فراموش شده در سه ماهه اول بارداری انجام شد. روش کار: این مطالعه کاربردی بالینی بر روی 121 بیمار که به دلیل سقط فراموش شده، جهت ختم بارداری در فاصله زمانی فروردین 1381 لغایت آذر 1381 به بیمارستان های امام خمینی )ره( و رازی اهواز مراجعه کرده بودند، انجام شد. افراد به صورت تصادفی و به روش قرعه کشی به 2 گروه تقسیم شدند. دیالتاسیون اولیه سرویکس با بوژی اندازه گیری شد. سپس افراد گروه اول، اکسی توسین به مقدار 13 واحد در 1333 سی سی سرم رینگر در عرض 8 ساعت از ساعت 12 شب قبل از عمل تا 8 صبح به مقدار 03 قطره در دقیقه دریافت کردند و گروه دوم ساعت 12 شب قبل از عمل 233 میکروگرم قرص میزوپروستول واژینال دریافت کردند. میزان دیالتاسیون سرویکس قبل از کورتاژ در هر دو گروه با هم مقایسه شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss )نسخه 11( و آزمون های آماری تست تی و تی زوجی انجام شد. میزان p کمتر از 3/31 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: میانگین سنی افراد 22 ± 1/38 سال با محدوده سنی 11-02 سال بود. افزایش دیالتاسیون در گروه اول 2/1 میلی متر )03%( و در گروه دوم 0 میلی متر )21%( بود و بین دو گروه تفاوت آماری معنی داری به دست آمد )p>3/331(. در افرادی که اکسی توسین دریافت کرده بودند، بین زنان مولتی پار و نولی پار از نظر میزان دیالتاسیون سرویکس تفاوتی مشاهده نشد ولی در گروه دریافت کننده میزوپروستول، میزان دیالتاسیون بین این دو گروه تفاوت معنی داری داشت )p>3/31(. نتیجه گیری: استفاده از اکسی توسین و میزوپروستول روش های مؤثری برای آمادگی سرویکس قبل از کورتاژ می باشند. میزوپروستول تأثیر بیشتری نسبت به اکسی توسین دارد